به گزارش صبح دریانیوز، مهین حیدری سراحی – ما زنانی هستیم که تصمیم گرفتیم روایتگر واقعیت باشیم، حتی اگر خودمان بخشی از واقعیت تلخی باشیم که کمتر دیده می‌شود.
تجربه ما از رسانه، تنها تایپ تند و نگاه تیزبین نیست؛ بلکه عبور از دیوارهای ناپیدایی‌ست که گاهی با نام جنسیت ساخته شده‌اند.
تبعیض‌های آشکار و پنهان در محیط کار و عدم دسترسی برابر به منابع و فرصت‌ها، مثل صدایی خفه در پس‌زمینهٔ خبر، همیشه همراه ما بوده است.
وقتی برای یک مأموریت میدانی آماده می‌شویم، اغلب باید نگران چیزی فراتر از سوژه باشیم؛ امنیت، قضاوت‌ها، محدودیت‌های ظاهری و نگاه‌هایی که بیشتر بر بودنمان متمرکزند تا توانایی‌مان.
خشونت‌های کلامی برای ما غریبه نیستند؛ همان‌طور که عقب ماندن از فرصت‌های ارتقا، حقوق نابرابر یا قضاوت‌هایی که تلاشمان را به احساساتی بودن تقلیل می‌دهند، بخشی از زندگی روزانه‌مان شده‌اند.
و در کنار همه این‌ها، یک دغدغهٔ بی‌انتها همیشه هست، چگونه می‌شود بین تعهد حرفه‌ای و زندگی شخصی، بین نقش خبرنگار بودن و نقش مادر، همسر، دختر یا صرفاً یک انسان، تعادل برقرار کرد؟
با همهٔ این چالش‌ها، هنوز ایستاده‌ایم؛ با دوربین‌هایی که حقیقت را شکار می‌کنند و قلم‌هایی که سکوت را می‌شکنند.
اما وقت آن رسیده که دربارهٔ این پشت‌صحنه‌ها صادقانه‌تر حرف بزنیم؛ تا زمانی که زنان در رسانه، صرفاً تحمل شوند و نه پذیرفته؛ تا وقتی که سکوت در برابر نابرابری، نشانهٔ حرفه‌ای بودن تلقی شود؛ ما نه به عدالت رسانه‌ای که فقط به نسخه‌ای ناقص از حقیقت رسیده‌ایم.
این یادداشت، گلایه نیست؛ تلاشی‌است برای دیده‌شدن بخشی از واقعیت که کمتر روایت شده و شاید اگر صداهای ما از حاشیه به متن بیایند، رسانه نیز صدای کامل‌تری از جامعه شود.
پایان/
روایت زنانه‌ای از قلب رسانه
وقتی از بیرون به دنیای رسانه نگاه می‌کنیم، شاید تنها سرعت، هیجان و درخشندگی آن را ببینیم؛ اما برای بسیاری از زنان فعال در این حوزه، روایت پشت پردهٔ خبر، داستانی‌ست پر از صبر، ایستادگی و گاه ناگفته‌هایی تلخ.
لینک کوتاه : https://www.hormozganeemrooz.ir/?p=70797
